Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Αλέκος Λούντζης: Σάι-φάι. Στιγμιότυπο πέμπτο: Ταινία εποχής


Ο παράδεισος δεν είχε γη. Ήταν εσωτερικού χώρου… είχε υποκοριστικό…
χωρούσε ελάχιστους και ήταν δικός μας. Ακουγόταν πειστικό![1]

Απόσπασμα ημερολογίου του ιατρικού επισκέπτη Μπε-Εν-Πε 32Α


«Σφίξαμε τις ζώνες για να αποφύγουμε τον μανδύα. Δεθήκαμε σταυρωτά στο κάθισμα μήπως και διατηρήσουμε τη θέση μας. Η σύντομη πτήση ήταν σύντομη. Οι τρόφιμοι είχαν τον νου τους στην προσγείωση. Οι τρόφιμοι είχαν τον νου τους.

Δεν χρειάστηκε επεξήγηση· το βεβιασμένο σινιάλο υποχώρησης ήταν αρκετό. Το ιδανικό ελιξίριο έμεινε σαν διαφήμιση χωρίς προϊόν. Περιττό. Στη θέση ενός, θα τα πάρουμε όλα. Μα όλα τα σκευάσματα μαζί δεν είναι συνταγή, είναι απελπισία. Χαρούμενη επιστήμη και θλιμμένοι μεσάζοντες πετούσαμε στα σύννεφα. Κάτω από τα ιπτάμενα πούπουλα η βροχή λάσπωνε την έρημο. Οι τρόφιμοι είχαν τον νου τους».

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Βιβή Αντωνογιάννη: Μια νύχτα στο Λουτράκι

Ο κρουπιέρης ανακατεύει την τράπουλα. Κάποιος παίκτης (εκτός εκείνου που παίρνει πρώτος χαρτιά) κόβει. Οι παίκτες στοιχηματίζουν. Ο κρουπιέρης μοιράζει τα φύλλα ένα-ένα, στους παίκτες και στον εαυτό του. Το παιχνίδι ξεκινά. Ρέστα ή πάσο. Τα χαρτιά τοποθετούνται κάτω κλειστά. Κανένας δεν επιτρέπεται να αγγίξει τα χαρτιά αφού πάρει την απόφασή του. Ο ικανός παίκτης, όταν ο ίδιος δεν έχει δυνατό χαρτί, θα προσπαθήσει μέσω της μπλόφας να υπολογίσει σωστά την πιθανότητα να πάνε πάσο οι υπόλοιποι παίκτες. Χωρίς μπλόφες, «το παιχνίδι» θα ήταν πολύ ανιαρό. Πότε όμως αξίζει πραγματικά η μπλόφα; Όταν ο αριθμός των αντιπάλων είναι μικρός, όταν το πονταρισμένο ποσό είναι μεγάλο, όταν μιλάς τελευταίος, όταν δεν κινδυνεύεις από αρχάριους ή απελπισμένους που δύσκολα πάνε πάσο, λόγω άγνοιας κινδύνου στην πρώτη περίπτωση, επειδή δεν έχουν τίποτα να χάσουν στη δεύτερη. Χρήσιμες συμβουλές: Ποτέ μην υποτιμάτε τον αντίπαλο. Αντίθετα, πάντα να έχετε επίγνωση κάθε κίνησης και απόφασής του, αν θέλετε να είστε ο τελευταίος παίκτης του τραπεζιού. Η μπλόφα δεν πρέπει να γίνεται συνήθεια. Αν αποκαλυφθείς, πρέπει να περιμένεις μέχρι την επόμενη. Να είστε απρόβλεπτος. Η επιθετικότητα είναι σημείο κλειδί σε κάθε νικηφόρα στρατηγική. Μπερδέψτε τους αντιπάλους με τις κινήσεις σας. Η ικανότητα εναλλαγής από επιθετικό σε παθητικό παίκτη είναι κρίσιμη. Μάθετε πότε και πώς να ενεργείτε. Όταν ένας αντίπαλος «απλώνεται», ο έξυπνος παίκτης «μαζεύεται». Όταν «μαζεύεται», ο καλός παίκτης «απλώνεται». Και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, δεν χτυπάτε εσείς, χτυπάει η «συγκυρία».

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Γιώργος Αναγνώστου: Χαλεποί καιροί από Αμερική


Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε·
Τώρα μας περιμένουν
Οι δυσκολίες των πεδιάδων.

Μπέρτολτ Μπρεχτ
(μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη)

Τώρα που το συλλογικό mojo μουλιάζουμε σε πολυπολιτισμικό ντάκαρι
Κι ο καθένας με μια ταυτότητα αγκαζέ στριφογυρίζει
Τώρα που η Ιστορία κονκάρδες κληρονομιάς διαφημίζει
Κι ο καθένας ένα τραύμα δημόσια θεραπεύει
Τώρα που η αγορά με ρυθμούς σάλσας μας θωπεύει
Και οι απανταχού τεμενάδες προς τη μεσαία τάξη προωθούμενοι
Τώρα που οι περικοπές μεσαιωνικοί πελέκεις αιωρούμενοι
Και κεράκι ανάβουμε που διαφυλάξαμε, τι θαύμα, την αξιοπρεπή μας τη δουλειά
Τώρα που τα περιοδικά μόδας, αρώματα μεθυστικά, χαλκομανίες στα χαλιά
Μετάλλια ευαισθησίας απονέμουν, η διαφήμιση καταχώρισε
Τώρα που το nine-to-five σε seven-to-seven ξεχείλισε
Και σαν ευρυχωρία πλέον την καμπάνα του φορούμε
Τώρα που adjuncts και lecturers ποδοπατούμε
Σε χώρους που προοδευτικούς αποκαλούμε
Τώρα που οι ποιητές πάλι προς τις κοιλάδες της ομοιοκαταληξίας ροβολούμε
Και οι ακαδημαϊκοί στοιχειωμένοι στοιχημένοι σε Ford assembly line γεννοβολούμε
Τώρα ποιος ο εχθρός;
Σε ποιες πεδιάδες;
Ποιες οι αγωνίες μας;

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Εκδήλωση-Συζήτηση: Ο περιοδικός Τύπος ως μέσο έκφρασης και συλλογικότητας


Η επιμονή στον έντυπο περιοδικό λόγο κατά την «ψηφιακή» εποχή, η αναγκαιότητα ύπαρξης «μη εμπορικών» εντύπων ως μέσων έκφρασης αλλά και συγκρότησης συλλογικοτήτων. Οι συνέχειες αλλά και ρήξεις σε σχέση με τον αντίστοιχο τύπο της δεκαετίας του '70-'80 είναι μερικά από τα θέματα που θα μας απασχολήσουν.





Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011, 20:00

Καφέ-Βιβλιοπωλείο Εκτός των Τειχών
(Γραβιάς 10-12, Εξάρχεια)

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Λεύγα 04

19.996 λεύγες υπό τη θάλασσα και ακόμα να πιστέψουμε στην πρόοδο ή έστω στην επανάσταση. Ταξιδεύοντας από τις χιλιανές φοιτητικές εξεγέρσεις στην κατειλημμένη Wall Street με το διαστημικό πρόγραμμα Galileo, καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τον Θεόδωρο Πάγκαλο και χορεύουμε με τον Τζον Χόλογουεη μια μπαλάντα των κυριών του παλιού καιρού. Πιάνοντας ψιλή κουβέντα μπροστά σε μια τρύπα, προσπαθούμε να διατηρήσουμε τη σοβαρότητά μας, έτοιμοι όπως κάθε φορά να παρασυρθούμε από τον δικό μας Διάβολο, απείθαρχοι σαν τον Τρελό απέναντι στον Ηγεμόνα. Αντιπαλεύουμε τη νέα οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης για να μη γίνουμε ένας ακόμη αριθμός στις στατιστικές μετανάστευσης. Παρά τη χρεοκοπία του ταμείου υγείας, προσθέτουμε μιλιγκράμ στη δόση των ψυχοφαρμάκων, αναμένοντας την επιστράτευση που ποτέ δεν έγινε. Το τέλος της εκπαίδευσης μας βρίσκει πατατοφάγους ή εθελοντίστας;

η λεύγα διανύει αποστάσεις κάθε δίμηνο.







Τα περιεχόμενα του πιο πρόσφατου τεύχους (και ολόκληρα προηγούμενα τεύχη) στο levga.gr• η πιο πρόσφατη λεύγα στα βιβλιοπωλεία*, στους διακινητές της και στο levgamag@gmail.com, όπου και συμβολές, συμβουλές, συνεργασίες και διαφωνίες.  

* Αθήνα: Αλφειός, Εκτός των Τειχών, Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Ναυτίλος, Πολιτεία, Πρωτοπορία, Θεσσαλονίκη: Κεντρί, Βόλος: Subway, Δράμα: Ειρμός, Ζάκυνθος: Θεωρία, Ιωάννινα: Αναγνώστης, Κέρκυρα: Απόστροφος, Λάρισα: Παιδεία, Πάτρα: Πρωτοπορία, Πειραιάς: Τσαμαντάκης, Ρέθυμνο: Πλαίσιο, Χανιά: Το Βιβλίο

Λεύγα 04: Εξώφυλλο


Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Λεύγα 04: Περιεχόμενα


Κώστας Περούλης, Ούτε πρόοδος ούτε επανάσταση

πρώτες ύλες
Χρήστος Τσάκας, Η χιλιαστική ουτοπία της χιλιανής «Μεταπολίτευσης»
Νίκος Τσιβίκης, «Αιμορραγία Εγκεφάλων»: Πουλώντας ελπίδα σε απελπισμένους
Κωστής Καρπόζηλος, Τι να μας πουν και τα αμερικανάκια…
Ηρακλής Οικονόμου, Το διαστημικό πρόγραμμα Galileo και η δημιουργική λογιστική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Γιώργος Βασσάλος, Η νέα οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης
Όλγα Καρυώτη, Τύπατε; Ορίστε; Συγγνώμη, κύριε…

κοντραπούντο
Σου ᾽παν να βάλεις το χακί

αναλώσιμα
Κώστας Σπαθαράκης, Οι κατά φαντασίαν αστοί
Θοδωρής Δρίτσας, Σοβαρότητα
Στέφανος Βαμιεδάκης, Πρωτογενές πλεόνασμα
Χρήστος Χρυσανθόπουλος, ΕΘΕΛΟΝΤistas
Τζον Χόλογουεη, Συνέντευξη στην Κατερίνα Νασιώκα
Γιώργος Καράμπελας, Η νέα Λολίτα ή Το τέλος της εκπαίδευσης

ο διάβολος, ο ηγεμόνας ... και ο τρελός

σκραπ
Αλέκος Λούντζης, Σάι-φάι. Στιγμιότυπο τέταρτο: Μιλιγκράμ
Ελένη Κυραμαργιού, Το χαρτί και η τρύπα
Βασίλης Κόκκοτας, Το άλογο του Τορίνο
Γιώργος Μανουσέλης: Ψιλή κουβέντα


Λεύγα 4 
(Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011)
Φωτογραφίες: Αχιλλέας Βογιατζής, Κωστής Καλαντζής
Σχέδιο εξωφύλλου: Κωνσταντίνα Ψωμαδάκη
Σκίτσα: Γιώργος Μανουσέλης
Γραφιστική επιμέλεια: Γιώργος Ματθιόπουλος



Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΛΕΥΓΑ - ΠΑΡΤΥ [Σάββατο 19/11]

Με την ευκαιρία της έκδοσης της 4ης λεύγας (κυκλοφορεί την Παρασκευή 18/11), κάνουμε πάρτυ!

Σας περιμένουμε όλες και όλους 
το Σάββατο 19 Νοεμβρίου, μετά τις 22:00, 
στο Κοινωνικό Κέντρο-Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 15, Εξάρχεια

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Κώστας Περούλης: Ούτε πρόοδος ούτε επανάσταση


Το ερώτημα που έθεσε κάποτε ο Καντ για να εξετάσει την εποχή του, που διακήρυττε για πρώτη φορά την πρόοδο της ανθρωπότητας, ήταν το εξής: «Είναι δυνατή η αέναη πρόοδος;» Η απάντηση βρισκόταν στην αναζήτηση ενός συμβάντος που θα λειτουργούσε ως ιστορικό σημάδι της διαχρονικής της ύπαρξης. Επέλεξε ως τέτοιο μια ρήξη, τη Γαλλική Επανάσταση στη μεταρρυθμιστική της στόχευση. Για τον Καντ δεν είχε σημασία η Επανάσταση καθ’ εαυτήν, που γίνεται από λίγους και μπορεί να πετύχει ή να αποτύχει μέσα σε φρικαλεότητες, αλλά ο ενθουσιασμός με τον οποίον την παρακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι «θεατές» που δεν συμμετείχαν σ’ αυτήν, τα άλλα έθνη, και που εγγράφει στον χρόνο την προδιάθεση της ανθρωπότητας για πρόοδο. Πολύ αργότερα, ο Φουκώ είδε δίπλα στο καντιανό ερώτημα της προόδου κι ένα άλλο ερώτημα που είχε απαντηθεί χωρίς να διατυπωθεί. Και συνόψισε άρρητα τη νεωτερικότητα βάζοντας το ένα δίπλα στο άλλο: «Τι είναι Διαφωτισμός;» – «Τι είναι Επανάσταση;»

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Χρήστος Τσάκας: Η χιλιαστική ουτοπία της χιλιανής «Μεταπολίτευσης»


Φτάσατε τη χώρα σ’ αυτό το σημείο, όχι γιατί ήσασταν ανίκανοι,
όχι γιατί ήσασταν απατεώνες –εγώ δεν μπαίνω σ’ αυτές τις λογικές–,
αλλά γιατί φοβηθήκατε να κυβερνήσετε. Φοβηθήκατε κοιτάζοντας
προς τη μια πλευρά… [δείχνοντας προς την Αριστερά, σ.σ.]
Γ. Καρατζαφέρης, από το βήμα της Βουλής, 6.5.2010


Η παραπάνω αποστροφή του λόγου του αρχηγού του ΛΑΟΣ, την ημέρα που επικυρώθηκε η ληξιαρχική πράξη θανάτου της Μεταπολίτευσης, πέρα από το να υπενθυμίζει για πολλοστή φορά τον βαθιά συστημικό χαρακτήρα της ελληνικής ακροδεξιάς, και πόρρω απέχοντας από το να αποτελεί ακραία εκδοχή του κυρίαρχου λόγου, παρατίθεται εδώ ακριβώς ως μια διαυγής έκφραση των πολιτικών και ιδεολογικών αναστοχασμών των κυρίαρχων τάξεων.[1] Αναστοχασμών που αφορούν όλο το εύρος των επιλογών, των πρακτικών, των πολιτικών και, σε τελική ανάλυση, των στρατηγικών εκπροσώπησης που δοκιμάστηκαν στο πλαίσιο της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας. Στη βάση όλων αυτών των προβληματισμών βρίσκεται μια ρητή ή, συνηθέστερα, υπόρρητη παραδοχή: η Μεταπολίτευση, «έτσι όπως έγινε», ήταν ένα «ιστορικό ατύχημα». Σε τι συνίσταται το ατυχές της μετάβασης από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία; Η τελευταία προέκυψε από μια αναγκαστική όσο και ξαφνική κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος, τον Ιούλιο του 1974, επιβάλλοντας σοβαρές πολιτικές (κατά βάση) υποχωρήσεις του αστικού πολιτικού προσωπικού προς την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα.[2]

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Νίκος Τσιβίκης:«Αιμορραγία Εγκεφάλων»: Πουλώντας ελπίδα σε απελπισμένους


9.9.2011. Οδός Καλλιδρομίου, Αθήνα, Κέντρο. Δύο γηραίοι κύριοι συνομιλούν, ώσπου ο ένας αναφωνεί: «ξέρεις όλη αυτή η ιστορία με το Ματαρόα και τους αριστερούς διανοούμενους που σώθηκαν το 1945 είναι παραμύθι... Δεν επρόκειτο για καμιά ανθρωπιστική ενέργεια των Γάλλων, του Ντε Γκωλ ή του Μερλιέ, αυτό που θέλαν ήταν να εξασφαλίσουν για τη Γαλλία τα καλύτερα μυαλά. Έτσι άλλωστε έκαναν την ίδια στιγμή οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί με τους φυσικούς επιστήμονες του Χίτλερ, που τους φτιάξανε τη Βόμβα».


Εντυπωσιάζεται κανείς με το πλήθος των αναφορών σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο, σε σελίδες ειδήσεων, αλλά και σε απλά μπλογκ, για το κύμα μετανάστευσης νέων Ελλήνων προς το εξωτερικό εξαιτίας της οικονομικής κρίσης των δύο τελευταίων χρόνων. Αν και η προβληματική αυτή σερνόταν ήδη στα ΜΜΕ από την άνοιξη του 2010 και την έναρξη της μνημονιακής πολιτικής από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η πραγματική έκρηξη έρχεται μόλις το καλοκαίρι του 2011. Μια στοιχειώδης έρευνα στο διαδίκτυο μπορεί πολύ εύκολα να καταδείξει ότι από το καλοκαίρι του ’11, και μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, το κίνημα των Αγανακτισμένων και όλα όσα περάσαμε αυτούς του τελευταίους μήνες, υπάρχει μια εκτίναξη θεμάτων στο πεδίο του δημόσιου λόγου για τις ευκαιρίες που αναζητούν οι νέοι συμπολίτες μας στο εξωτερικό, καθώς τα σχετικά άρθρα σχεδόν τριπλασιάζονται για κάθε μήνα αναζήτησης.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Κωστής Καρπόζηλος: Τι να μας πουν και τα αμερικανάκια…


Φόβος που κρατάει δευτερόλεπτα. Τόσο όσο να περάσει κανείς από μία στενή είσοδο στον περιφραγμένο με μεταλλικούς συναρμολογούμενους φράχτες χώρο της συγκέντρωσης. Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011, Times Square, Νέα Υόρκη: η κατάληψη της Wall Street μετακόμισε βόρεια στην πόλη. Έξω από τη στρούγκα η ζωή συνεχίζεται: δεκάδες περιμένουν στο φανάρι, εκατοντάδες περπατούν στον δρόμο, εξαφανίζονται στον υπόγειο, μπαίνουν στα ανοιχτά μαγαζιά, θαυμάζουν τις φωτεινές επιγραφές – τις τόσο γνώριμες από τα τηλεοπτικά πλάνα για τον «εορτασμό της πρωτοχρονιάς στη Νέα Υόρκη». Ο φράχτης εξασφαλίζει τη διαίρεση των δύο κόσμων, τη διασφάλιση της κανονικότητας του πιο κεντρικού σημείου της πόλης, την απομόνωση των χιλιάδων συγκεντρωμένων. Τυχόν αμφισβήτησή του συνεπάγεται αυτόματη επέμβαση της αστυνομίας – περιοδικά, όλο και κάποιο μέλος της ομάδας νομικής βοήθειας ενημερώνει μεγαλόφωνα για το ενδεχόμενο αυτό και ρωτά πόσοι είναι έτοιμοι για την αντιμετώπιση των συνεπειών. Δυο βδομάδες πιο πριν, σε μια συζήτηση για την «ελληνική κρίση», ένας γηραιός αφροαμερικανός, φορώντας σακάκι ψαροκόκαλο με περιβραχιόνιο που έφερε το σύνθημα «workers of the world unite», ρωτούσε με αγωνία ποια μπορεί να είναι η απάντηση στην αστυνομική βία. Έλα ντε… Το βλέμμα ψάχνει γνώριμα σημάδια και τον δρόμο της διεξόδου. Αυτός είναι το στενό πέρασμα από τον χώρο της συγκέντρωσης στο σύμπαν της κανονικότητας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. «“Τι σημασία έχει που αγωνίζεσαι; Το ίδιο κάνει”. Ποιος το ‘χει πει αυτό; Ψέμα!», παρατηρούσε η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ηρακλής Οικονόμου: Το διαστημικό πρόγραμμα Galileo και η δημιουργική λογιστική της Ευρωπαϊκής Ένωσης


Σήμερα στη χώρα μας εξελίσσεται μια ιδεολογική προσπάθεια απόδοσης των ευθυνών για το ελληνικό πρόβλημα στην κακιά τη μοίρα μας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα αναπτυγμένα κράτη-μέλη του Βορρά προβάλλονται ως ιδανικοί διαχειριστές των εγχωρίων πραγμάτων και ως παραδείγματα προς μίμηση. Το μόνο που χρειάζεται για να περάσουμε από το στάδιο του παρασίτου σε εκείνο του ανθρώπου είναι να μιμηθούμε τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις Βρυξέλλες. Οι πρακτικές, όμως, της δημιουργικής λογιστικής, της υπέρβασης προϋπολογισμών, της ενίσχυσης φατριών και συντεχνιών, έχουν ως πρώτο διδάξαντα την ίδια την ΕΕ. Όχι για λόγους γραφειοκρατίας ή ανθρώπινης φύσης ή δημοσιοϋπαλληλικής λαμογιάς, αλλά για λόγους ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του διεθνοποιημένου βιομηχανικού κεφαλαίου· μια αποστολή την οποία η ΕΕ ξέρει να υπηρετεί στην εντέλεια. 

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Γιώργος Βασσάλος: Η νέα οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης


Η παγκόσμια οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2008 ξέσπασε ως τραπεζική κρίση. Έχει ωστόσο τις ρίζες της στον τρόπο που «επιλύθηκε» η κρίση της δεκαετίας του 1970. Η αστική τάξη αποφάσισε τότε να αντιμετωπίσει εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, όπως την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, με τη ριζική μείωση του μεριδίου της εργατικής τάξης στον παραγόμενο πλούτο και τη δημιουργία χρηματοπιστωτικών φουσκών που επέτρεψαν στην καπιταλιστική οικονομία να επιδείξει και πάλι αυξανόμενη κερδοφορία. Ο ίδιος ο Ευρωπαίος Επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων Λάζλο Άντορς ανέφερε το συνεχώς μειούμενο μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ και την αύξηση των ανισοτήτων ως αιτίες της κρίσης. Δεν φαίνεται όμως να απασχολεί κανέναν τι λέει ο Επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η κρίση προκαλείται από τον «υπερβολικά μεγάλο δημόσιο τομέα» και τους «υπερβολικά μεγάλους μισθούς». Τι κι αν επιστημονικά η θέση αυτή είναι αδύνατο να στηριχτεί; Ο πολιτικός και κοινωνικός συσχετισμός επιτρέπει την επιβολή της. Αυτή η εξήγηση της κρίσης ανταποκρίνεται στην απελπισμένη ανάγκη του κεφαλαίου να αναζητήσει κερδοφορία σε νέους τομείς που συχνά παραμένουν ακόμα δημόσιες υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, κ.ά.) και να συμπιέσει κι άλλο αυτό που αποκαλεί «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος »: τους εργαζόμενους.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Όλγα Καρυώτη: Τύπατε; Ορίστε; Συγγνώμη, κύριε…


Το ΤΥΠΑΤΕ (Ταμείο Υγείας Προσωπικού Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος) ιδρύθηκε το 1934, λειτουργεί ως ασφαλιστικός οργανισμός των υπαλλήλων και συνταξιούχων της Αγροτικής Τράπεζας, και είναι ένα από τα τέσσερα αυτοδιαχειριζόμενα ταμεία υγείας εργαζομένων που υπάρχουν στη χώρα, μαζί με το ΤΥΠΕΤ (Εθνικής Τράπεζας), το ΑΤΠΣΥΤΕ (Τράπεζας της Ελλάδος) και τον ΕΔΟΕΑΠ (δημοσιογράφων). Αυτό σημαίνει ότι ανώτατο όργανο του ταμείου είναι η Γενική Συνέλευση των μελών του, εργαζομένων και συνταξιούχων. Άμεσα εκλεγμένο όργανο είναι το 13μελές Διοικητικό Συμβούλιο. Το Προεδρείο απαρτίζουν πέντε μέλη του, τα οποία υποχρεούνται να ζητήσουν από την Τράπεζα την απόσπασή τους στο Ταμείο Υγείας. Δηλαδή απολαμβάνουν τις πλήρεις αποδοχές τους, μόνο που εργασιακό τους καθήκον είναι η εκπροσώπηση των εργαζομένων για τη διαχείριση του ταμείου τους και όχι οι τραπεζικές υποθέσεις. Οι εκλογές διενεργούνται ανά τριετία, και μέχρι το 2004 με πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, αναδεικνύοντας κυρίαρχη την παράταξη της ΔΗΣΥΕ (ΠΑΣΟΚ). Μόλις το 2007 τέθηκε σε εφαρμογή η απλή αναλογική, με τη ΔΗΣΥΕ να καταλαμβάνει 4 έδρες, τη ΔΑΚΕ (ΝΔ) 3, τη Συσπείρωση (Συνασπισμός-ΣΥΡΙΖΑ) 3 και την ΕΣΑΚ (ΚΚΕ-ΠΑΜΕ). Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών που διενεργήθηκαν τον Ιούνιο του 2010 έδωσαν 4 θέσεις στη ΔΗΣΥΕ, 4 θέσεις στη Συσπείρωση, 2 θέσεις στη ΔΑΚΕ και 1 θέση στην ΕΣΑΚ.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Κοντραπούντο: Σου ‘παν να βάλεις το χακί


Η στήλη Κοντραπούντο φιλοξενεί διαφορετικές απόψεις για ένα επίμαχο ζήτημα ευρύτερου πολιτικού ενδιαφέροντος. Στο τεύχος αυτό επιλέξαμε ως θέμα τη στάση απέναντι στη στράτευση και τη θητεία, καθώς και απέναντι σε μια ενδεχόμενη επιστράτευση. Τα κείμενα που ακολουθούν τοποθετούνται επί του «ανοιχτού» αυτού θέματος.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Κώστας Σπαθαράκης: Οι κατά φαντασίαν αστοί


Οι ταξικές αναλύσεις δεν ήταν πολύ της μόδας στα χρόνια της αφθονίας. Οι δύο αριστερές αποφάσισαν να τις κρύψουν πίσω από παραπλανητικά σχήματα: οι μεν τους μη προνομιούχους που μας κληροδότησε ο Αντρέας και την «κοινωνία» ή τη «νεολαία» εν γένει, χωρίς άλλους προσδιορισμούς, απέναντι στα «μεγάλα συμφέροντα», τη «διαπλοκή» και το «σύστημα»· οι δε την αμφιβόλου περιγραφικής ακρίβειας «λαϊκή οικογένεια» και τα «λαϊκά στρώματα», απέναντι στην ύποπτων καταβολών «πλουτοκρατία» και τα «μονοπώλια», διατηρώντας τα περί αστών και αστισμού για εσωτερική, «επιστημονική», κατανάλωση. Η κρίση και η αποσύνθεση των παραδοσιακών πολιτικών ταυτοτήτων έφερε όμως στην επιφάνεια μια καινούργια (περσινή) ρητορική περί αστών, αστικής τάξης, αστικών κομμάτων και πάει λέγοντας, η οποία δεν προέρχεται από τις αριστερές αναλύσεις αλλά από κεντρικούς παράγοντες του δημόσιου λόγου, ιδίως από την Καθημερινή, αλλά και από κομμάτια του πάλαι ποτέ συμπαγούς ΔΟΛ, καθώς επίσης και από την ακροδεξιά, με βασικό θεωρητικό τον μεγάλο μαθητή του Γκράμσι, Μάκη Βορίδη. Ακούμε ξαφνικά να γίνεται λόγος για τον «αστικό κόσμο» που ενωμένος κέρδισε τον Εμφύλιο, για την ανάγκη να καλλιεργείται στο πανεπιστήμιο η «αστική ιδεολογία» και όχι η ιδεολογία της αριστεράς, για μια «ιθύνουσα τάξη» που είναι λέει μια «ομάδα “χορτασμένων” πολιτών», η οποία «κρύφτηκε» φοβισμένη από το «τσουνάμι του λαϊκισμού μετά τη Μεταπολίτευση», και άλλα αντίστοιχα.[1]

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Θοδωρής Δρίτσας: Σοβαρότητα


Οι νουθεσίες και οι προτροπές των οργανικών «διανοουμένων» της εποχής μας έχουν αλλάξει τόνο και ύφος. Ενώ μέχρι πριν δυο μήνες διάβαζε κανείς κείμενα που κινούνταν στα όρια της σατιρικής ευθυμίας, η σκωπτική περιγραφή της πραγματικότητας έχει δώσει τη θέση της σε μια υποτίθεται τεχνική και προσγειωμένη στους αριθμούς ανάλυση, αλλά και στις ριψοκίνδυνες, στην ουσία όμως τρομοκρατικές, προβλέψεις ενός ζοφερού μέλλοντος. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η επίκληση της πρώτης τη τάξει αξίας της μεταβατικής εποχής μας, της σοβαρότητας, παρότι ομολογουμένως ο τρόπος που χρησιμοποιείται έχει αλλάξει πολύ. Συναντούσε και συναντά ίσως κανείς ακόμα αναλύσεις για τις «χρόνιες παθογένειες», που καθυστερούν τις μεταρρυθμίσεις, και γλαφυρές περιγραφές μιας παράλογης αντινομικής κατάστασης, που ερμηνεύεται από το θεωρητικό σχήμα της κατακερματισμένης κοινωνίας και την πολιτισμική κυριαρχία της αριστεράς. Ξαφνικά, με μια ρητορική μεταστροφή που εκδηλώνεται μετά την πρώτη παράγραφο του κειμένου, ο τόνος αλλάζει: το χαμόγελο που αποσπάται εκβιαστικά από τον αναγνώστη, αξιοποιώντας τη φυσική μεταρρυθμιστική του ροπή, παγώνει, γιατί το κείμενο τον προσγειώνει απότομα και πλήρη ενοχών σε μια δυσαρμονική πραγματικότητα: «ας σοβαρευτούμε», «κακά τα ψέματα», «έτσι έχει η κατάσταση» κ.ο.κ. Η ρητορική αυτή φιλοδοξεί να επικαλεστεί το παράδειγμα των «σοβαρών χωρών», δηλαδή εκείνων που διαθέτουν «σοβαρή ιθύνουσα τάξη», αναφέρεται σε «σοβαρούς επενδυτές», ακόμα και σε «σοβαρούς Έλληνες του εξωτερικού», που, μέσα στα πράγματα καθώς είναι, γνωρίζουν και κρίνουν πολύ καλύτερα.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Στέφανος Βαμιεδάκης: Πρωτογενές πλεόνασμα


Οι ανθρώπινες κοινωνίες οργανώνονται γύρω από θεσμούς και τελετουργίες μέσω των οποίων εκφράζονται, σφυρηλατούνται και επιβεβαιώνονται με συλλογικό τρόπο οι κοινωνικοί τους δεσμοί. Το αίσθημα της κοινότητας, του συνανήκειν, πρέπει να εξωτερικεύεται με πράξεις και με σύμβολα, ενώ παράλληλα χρειάζεται να υποδηλώνεται συνεχώς μέσα από την επανάληψη.

Είναι γνωστό ότι εδώ και πολλούς αιώνες το συλλογικό φαγοπότι εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό χώρο, αυτή την τελετουργία. Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα από την καθημερινότητα. Τι κάνει ένα ζευγάρι όταν παντρεύεται; Μα, φυσικά, «τραπέζι»· η γέννηση ενός παιδιού συνοδεύεται από την ίδια πρακτική· κι όταν ο κανακάρης φεύγει φαντάρος, τι άλλο παρά φαγοπότι συνοδεύει αυτήν την ιδιότυπη, και ελληνοπρεπέστατη, τελετή ενηλικίωσης. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σε κάποιες περιστάσεις, το στοιχείο της χαράς και της ευθυμίας δεν είναι τόσο προφανές, αν και σε τελική ανάλυση πρόκειται και πάλι γι’ αυτό: σε πολλά μέρη η κηδεία φτάνει στην κορύφωσή της όχι με την κάθοδο της κάσας στη γη και τον θρήνο, αλλά με την ευφορία από τη συλλογική κατανάλωση ψαρόσουπας και κρασιού, ενώ αργότερα η αναβίωση της κηδείας, το μνημόσυνο, καταλήγει επίσης σε ομαδική βρώση.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Χρήστος Χρυσανθόπουλος: ΕΘΕΛΟΝΤistas, Εθελοντισμός, ΜΜΕ, ηλεκτρονικοί χώροι κοινωνικής δικτύωσης και μια απολιτική κοινωνία των πολιτών


Τα τελευταία δύο χρόνια ξεπετάγονται συνεχώς, τόσο στην Αθήνα όσο και σε επαρχιακά αστικά κέντρα, εθελοντικές οργανώσεις τύπου «Atenistas, Αθηναίοι στη πράξη» (για όσους δεν τους γνωρίζουν (βλ. www.atenistas.gr). Αυτοπροσδιορίζονται ως «μια ανοιχτή κοινότητα πολιτών […] που αγαπάνε την πόλη τους και πιστεύουν ότι ο συμβιβασμός με τις πιο προβληματικές της πλευρές διαιωνίζει έναν φαύλο κύκλο ανορθολογισμού, στασιμότητας, δυσφήμησης, υπανάπτυξης και τελικά αυτοϋπονόμευσης των προοπτικών της». Υποστηρίζουν πως αντλούνε «δύναμη και ενέργεια από την κοινωνία των πολιτών, τους χιλιάδες ανυπεράσπιστους πολίτες που θέλουν να κάνουν κάτι για την πόλη τους και μέχρι σήμερα δεν έβρισκαν ένα κανάλι δημιουργικής συμμετοχής στις ανοιχτές υποθέσεις της». Δεν είναι κομματικός οργανισμός ούτε δημοτική παράταξη, απεχθάνονται την πολιτική και σίγουρα έχουν κουραστεί να ακούνε ότι «μας φταίνε πάντα οι άλλοι ή το κράτος», όπως δηλώνουν.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Τζον Χόλογουεη: Συνέντευξη στην Κατερίνα Νασιώκα

Ο ιρλανδός κοινωνιολόγος Τζον Χόλογουεη ζει από το 1991 στο Μεξικό – γεγονός που του επέτρεψε να παρακολουθήσει το κίνημα των Ζαπατίστας σε όλα του τα στάδια. Στα πρόσφατα έργα του, Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία, Το νόημα της επανάστασης σήμερα (Σαββάλας, 2006) και Ρωγμές στον καπιταλισμό (Σαββάλας, 2011), συζητά τα ζητήματα της κρίσης και του κοινωνικού μετασχηματισμού, αντλώντας παραδείγματα από την καθημερινότητα των κοινωνικών αντιστάσεων. Οι επεξεργασίες του έχουν αποτελέσει αντικείμενο έντονων αντιπαραθέσεων, ενώ οι πρόσφατες τοποθετήσεις του για την ελληνική κρίση στάθηκαν η αφορμή για την παρακάτω συζήτηση με την Κατερίνα Νασιώκα, τον Ιούλιο του 2011, στην Πουέμπλα του Μεξικού.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Γιώργος Καράμπελας: Η νέα Λολίτα ή το τέλος της εκπαίδευσης



Ήταν πιο αδύνατη και πιο ψηλή τώρα, και για ένα δευτερόλεπτο
μου φάνηκε ότι το πρόσωπό της ήταν λιγότερο όμορφο από το νοερό εγχάραγμα
που είχα λατρέψει για περισσότερο από ένα μήνα… κι εκείνη η πρώτη εντύπωση
(ένα πολύ σύντομο ανθρώπινο διάλειμμα ανάμεσα σε δύο χτυποκάρδια τίγρη)
έφερε την καθαρή νύξη ότι το μόνο που είχε να κάνει, ήθελε να κάνει ή θα έκανε
ο χήρος Χάμπερτ ήταν να προσφέρει σ’ αυτό το κάπως χλωμό
αν και ηλιοκαμένο μικρό ορφανό aux yeux battus (…), ναι, να της προσφέρει
μια καλή εκπαίδευση, μια υγιή και ευτυχισμένη κοριτσίστικη ζωή, ένα καθαρό σπιτικό,
χαριτωμένες φίλες της ηλικίας της… Αλλά «μεμιάς», καθώς λένε οι Γερμανοί, αυτή
η αγαθοεργός και αγγελική αντιμετώπιση εξαλείφθηκε και πρόφτασα και ξανάπιασα
τη λεία μου (ο χρόνος είναι πιο γρήγορος από τις φαντασιώσεις μας!), και ήταν
και πάλι η δική μου Λολίτα – και μάλιστα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά
η Λολίτα μου, η δική μου Λολίτα.[1]


Η Λολίτα του Ναμπόκοφ διαβάζεται συνήθως ως μια περίτεχνη αλληγορία όπου η λογοτεχνική αφήγηση είναι αυστηρά, και σκοπίμως παραπλανητικά για τον αναγνώστη, το αντεστραμμένο είδωλο μιας αληθινής, ηθικής πραγματικότητας: ο εστέτ πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, ο Χάμπερτ Χάμπερτ, βρίσκεται σταθερά στο προσκήνιο, ως αφηγητής άλλωστε, ενώ η ηρωίδα του τίτλου, η μικρή Ντολόρες Χέιζ, κατασκευάζεται «αισθητικά» ως ένα πρότυπο νυμφίδιο που πλάθεται και κυριαρχείται πλήρως από τον πατριό-εραστή της. Μέσα από ένα ακατάπαυστο παιχνίδι αντικατοπτρισμών και διακειμενικών αναφορών, ο συγγραφέας (υποτίθεται ότι) παρασύρει τον αναγνώστη σε μια ηθική λήθη μέσα στην οποία μια ούτε καν έφηβη κοπελίτσα μετατρέπεται σε διαβολικό σεξουαλικό αντικείμενο, η σταθερά παρούσα οδύνη της περνά απαρατήρητη, το σθένος της και η ίδια η τελική λύτρωσή της γίνονται αντιληπτά ως προδοσία και πτώση.[2]

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Αλέκος Λούντζης: Σάι-φάι. Στιγμιότυπο τέταρτο: Μιλιγκράμ


…οι διακοπές στον τρίτο κόσμο είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος
να επανεκτιμά κανείς τις αξίες του κόσμου που προπορεύεται. [1]


Την 7η εβδομάδα ο πρώτος θόρυβος χάραξε ανεπαίσθητα τη σιλικόνη. Την 8η, η μικρή διαρροή λόγου επέβαλε την κώφωση με στρατιωτικό νόμο. Την 9η εβδομάδα της μεγάλης ησυχίας,[2] πετάξαμε για Κάιρο. Με τόση σπέκουλα τον τελευταίο μήνα, η έμφυτη αισιοδοξία μου έμοιαζε με ληγμένο αντιβιοτικό. Τι «αυτό είναι το τελευταίο σου ταξιδάκι», τι «βάλε μερικά ψυχοφάρμακα στην κωλότσεπη να φέρεις και στους φίλους σου», τι «καλύτερα να κάτσεις εκεί για λίγα χρόνια». Ο αστοιχείωτος περίγυρος προσπαθούσε να νοθεύσει το εταιρικό μου γαμήλιο ταξίδι με γενόσημα [3] παράσιτα. Οι ριπές λόγου εν μέσω σιωπής ήταν τόσο φοβικές και μνησίκακες που σκεφτόσουν ότι αυτή η βουβαμάρα ήταν εντέλει μια κάποια λύση· προσωρινή έστω. Ευτυχώς, οι συμπαίκτες μου στον όμιλο αντισφαίρισης ήταν απολύτως καθησυχαστικοί και πιο σίγουροι από ποτέ στο παιχνίδι τους. Οι καθημερινές μου αφηγήσεις για τη νοερή υστερία των σιωπηλών με είχαν κάνει περιζήτητο, ίσως και λίγο γραφικό τώρα που το σκέφτομαι. Μειδιούσαν και σημείωναν με νόημα πως κάθε ασθένεια έχει το φάρμακο της και το αντίστροφο. Με κάποιους πετάγαμε μαζί σε λίγες ημέρες. Οι άλλοι μισοί χρηματοδοτούσαν τον ιερό σκοπό.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Ελένη Κυραμαργιού: Το χαρτί και η τρύπα


Ένα περίεργο και συνεχές βουητό μ’ έκανε να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κατευθυνθώ προς την κουζίνα, σέρνοντας τα πόδια μου και βρίζοντας από μέσα μου τον πιθανό ένοχο αυτού του βάρβαρου ξυπνήματος. Αυτό που αντίκρισα ξεπερνούσε τη φαντασία μου και έκανε τον πονοκέφαλο από τα χθεσινά ποτά να με εγκαταλείψει. Το ψυγείο είχε μετακινηθεί στο κέντρο του δωματίου και οι πόρτες του ήταν ανοιχτές· δίπλα του είχε συρθεί το τραπέζι και ο ανεμιστήρας που βρισκόταν πάνω του δούλευε στην πιο ψηλή σκάλα. Το κοίταζα και δεν το πίστευα: ένας ανεμιστήρας να γυρνάει μπροστά σε ένα ανοιχτό ψυγείο, γεμάτο τρόφιμα, στη μέση ενός δωματίου. Ακούμπησα στον τοίχο και προσπαθούσα να σκεφτώ αν φταίει το μεθύσι μου ή αλήθεια συμβαίνει αυτό που βλέπω. Πριν προλάβω να καταλήξω σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα, βγήκε από το μπάνιο ο ευδιάθετος και υπερκινητικός συγκάτοικος για να λύσει οποιαδήποτε απορία μού είχε δημιουργηθεί. Το ψυγείο μάλλον σταμάτησε το βράδυ να δουλεύει και σκέφτηκε ότι χρειάζεται απόψυξη, άνοιξε λοιπόν τις πόρτες κι έβαλε τον ανεμιστήρα για να μη χαλάσουν τα τρόφιμα. Τα μυαλά μου πονούσαν ενώ τον άκουγα να μου μιλάει για τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου ψυγείου και την ευαισθησία των τυριών που εδώ και καιρό συγκατοικούσαν με τη μούχλα.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Βασίλης Κόκκοτας: Το Άλογο του Τορίνο ή το τέλος των Πατατοφάγων


«Πατάτα» η ταινία
1885. Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ ολοκληρώνει τους διάσημους Πατατοφάγους. Σ’ ένα γράμμα του δηλώνει ότι προσπάθησε να αποδώσει τη συνθήκη μιας εντελώς διαφορετικής ζωής απ’ αυτήν που γνωρίζουμε. Η εικόνα κάποιων απλών και φτωχών ανθρώπων που τρώνε αυτό που παράγουν σκάβοντας τη γη θα φορτιστεί μ’ έναν πολιτικοκοινωνικό συμβολισμό και θα αποδώσει στην εντέλεια την εξαθλίωση του αγροτικού δυναμικού. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σταδιακά σ’ αυτό που παράγουν και τρώνε. Είναι οι πατατάνθρωποι, τα φυτικά τέρατα που ενσαρκώνονται σε σώματα-βολβούς.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Λεύγα 03

19.997 λεύγες υπό τη θάλασσα και ο μεσοπόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει· τα προβλήματα της ζωής δεν απογράφονται και, ανάμεσα στην ελεημοσύνη και την αλληλεγγύη, η χαμένη τιμή των δημοσίων υπαλλήλων μπλέκεται με τις χαμένες ψευδαισθήσεις. Η σκιά του ομπρελοκουβαλητή, σαν στιγμιότυπο από το Παρίσι του 1871 ή τη Λωρίδα της Γάζας σήμερα, και ξαφνικά το σφύριγμα της λήξης και αυτού του παιχνιδιού. Τα παιδιά του ελληνικού λαού θα μπουν σε νέες περιπέτειες, το τρένο και αυτό το Σαββατοκύριακο θα παραμείνει ακινητοποιημένο και τα δημόσια έργα ακόμη δεν έχουν βρει ανάδοχο. Διαβάζοντας τα ψιλά γράμματα, μένουμε άφωνοι αλλά ευτυχώς προστατευμένοι από τον κομμουνισμό, έτοιμοι να παρασυρθούμε από τον δικό μας διάβολο, απείθαρχοι σαν τον τρελό απέναντι στον Ηγεμόνα.

η λεύγα διανύει αποστάσεις κάθε δίμηνο

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Λεύγα 03: Περιεχόμενα


Γιάννης Βογιατζής, Το πρόβλημα της ζωής

πρώτες ύλες
Στέφανος Βαμιεδάκης, Απογραφής το ανάγνωσμα
Κώστας Περούλης, Μια σύντομη ιστορία των αναθέσεων των δημοσίων έργων
Ελένη Κυραμαργιού, Ο Ηλεκτρικός δεν έγινε ακόμη Μετρό
Κωστής Καρπόζηλος, Τα παιδιά του ελληνικού λαού σε νέες περιπέτειες

κοντραπούντο
Η χαμένη τιμή των Δημοσίων Υπαλλήλων

αναλώσιμα
Γιώργος Καράμπελας, Μεσοπόλεμος χωρίς τέλος
Ελένη Κυραμαργιού, Παραμένοντας Προστάτης του Πολίτη
Μαίρη Καλδή, Μονόλογοι από τη Γάζα
Βιβή Αντωνογιάννη, Χαμένες ψευδαισθήσεις: Ελεημοσύνη και αλληλεγγύη
Ξένια Μαρίνου, Σκιές ιστορίας από το περιθώριο
Άγης Πετάλας, Η ανθρωπιά του προοδευτικού αντικομμουνισμού

σκραπ
Αλέκος Λούντζης, Σάι-φάι. Στιγμιότυπο τρίτο: Αφωνία
Γιώργος Καζαντζίδης, Ο ομπρελοκουβαλητής
Βασίλης Κρίτσας, Σπορτ-Ματ: Αθλητισμός και ιστορικός υλισμός
Γιώργος Μανουσέλης: Ψιλά γράμματα


Λεύγα 3 
(Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2011)
Φωτογραφίες: Αχιλλέας Βογιατζής, Μπάμπης Λουιζίδης
Σχέδιο εξωφύλλου: Αλίκη Παναγιωτοπούλου
Σκίτσα: Γιώργος Μανουσέλης
Γραφιστική επιμέλεια: Γιώργος Ματθιόπουλος



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Γιάννης Βογιατζής, Το πρόβλημα της ζωής


«Θέλουμε ζωή, όχι επιβίωση». Το πρωτοφώναξε ο γαλλικός Μάης και έτσι πήρε την άγουσα για την ελληνική πολιτική επικράτεια. Στη Μεταπολίτευση βρέθηκε μάλλον στη σκιά του πιο ευφάνταστου (και πιο λαλιώτειου) «η φαντασία στην εξουσία». Για χρόνια υπήρξε σύνθημα στους τοίχους των Εξαρχείων· όταν «ωρίμασαν οι συνθήκες», ακολούθησε την πεπατημένη και πολιτογραφήθηκε στην καθημερινή ρητορική της ευρύτερης (εξωκοινοβουλευτικής) αριστεράς· πρόσφατα αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του και έγινε κεντρικό μότο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ (σύνθημα του φεστιβάλ νεολαίας του 2008, κεντρικό σλόγκαν στις Ευρωεκλογές του 2009). Σήμερα κατακλύζει αντιμνημονιακές αφίσες, καλέσματα σε πορείες, προκηρύξεις και μπροσούρες.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Στέφανος Βαμιεδάκης, Απογραφής το ανάγνωσμα


Τον Μάιο ολοκληρώθηκε από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) η Απογραφή Πληθυσμού 2011. Η Αρχή πρόβαλλε τη φετινή Απογραφή ως μια διαδικασία με αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις αντίστοιχες του παρελθόντος. Επικαλέστηκε αλλαγές στη μεθοδολογία και τη φιλοσοφία σε μια προσπάθεια εναρμόνισης με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά πρότυπα. Στο σχετικό Δελτίο Τύπου (22/7/2011) της ΕΛΣΤΑΤ με τα προσωρινά αποτελέσματα διαβάζουμε: «Τηρώντας τον Κανονισμό 763/2008 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, η Απογραφή του 2011 εστίασε στην καταγραφή του Μόνιμου Πληθυσμού της Χώρας σε αντίθεση με τις προηγούμενες Απογραφές, οι οποίες είχαν σκοπό την καταγραφή του de facto πληθυσμού. Γενικότερα, η μεθοδολογία της Απογραφής του 2011 διαφέρει σημαντικά σε αρκετά σημεία από αυτή προηγούμενων απογραφών, όπως στη διάρκεια της Απογραφής, στην απογραφή ατόμων στον τόπο μόνιμης κατοικίας τους κ.λπ.». Η φετινή απογραφή λοιπόν διαφημίστηκε ως η πιο έγκυρη συγκριτικά με τις προηγούμενες, δηλαδή ως η πιο «πιστή» και πιο κοντά στην «πραγματικότητα» καταγραφή των ατόμων και των νοικοκυριών της Ελλάδας.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Κώστας Περούλης, Μια σύντομη ιστορία των αναθέσεων των δημοσίων έργων


Γιατί υπάρχει αυτό το μένος κατά των εργολάβων; Τα διόδια δεν είναι παρά η κορυφή ενός παλιού παγόβουνου, που φέρει από κάτω ένα γιγάντιο λαϊκό αίσθημα, στα όρια του συλλογικού, αστικού μύθου: οι εργολάβοι είναι «κλέφτες». Το λαϊκό αίσθημα σπανίως πέφτει έξω, σπανίως όμως αντιλαμβάνεται και τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Για παράδειγμα, θεωρεί, στην περίπτωση του εργολάβου, ότι η διαπλοκή να πάρει ένα έργο είναι ένα τηλεφώνημα, ενώ οι «πνευματικές» δυνάμεις του συγκεντρώνονται στη κατασκευή και την παραχώρηση, πώς να «βγάλει» απ’ τα τιμολόγια, τα υλικά, τα διόδια. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν θέτει έναν εργολάβο σε «πνευματική εγρήγορση», όσο η ανάληψη ενός έργου. Και τίποτα δεν τον υποτιμάει τόσο, όσο η λαϊκή δοξασία ότι τα εκατομμύρια παίρνονται με απευθείας αναθέσεις.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Ελένη Κυραμαργιού, Ο Ηλεκτρικός δεν έγινε ακόμη Μετρό


Με μια διαφημιστική εκστρατεία που κόστισε 1.200.000 ευρώ στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες η ΗΣΑΠ Α.Ε. ενημέρωνε το επιβατικό κοινό για το μεγάλο έργο που επρόκειτο να ξεκινήσει. Μετά την ολοκλήρωσή του ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος –η γραμμή που συνδέει τον Πειραιά με την Κηφισιά και διέρχεται από το κέντρο της Αθήνας– θα ήταν ταχύτερος και ασφαλέστερος. Η εκστρατεία έλαβε χώρα στο μακρινό 2008 και ακόμα και σήμερα, τον Σεπτέμβρη του 2011, το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί και δεν ευθύνεται για αυτό η κρίση χρέους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή το Μεσοπρόθεσμο. Σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό τα έργα της ανακαίνισης της γραμμής θα διαρκούσαν 75 εβδομάδες. Ήδη έχουν ξεπεράσει τις 130, ενώ σπανίζουν πλέον οι διαβεβαιώσεις για τον τερματισμό τους. Η καθυστέρηση αυτή συνοδεύεται από την άρνηση των αρμοδίων να ενημερώσουν το επιβατικό κοινό για την πρόοδο των εργασιών, τις αιτίες της καθυστέρησης και το χρονοδιάγραμμα όπως έχει πλέον διαμορφωθεί· όλο το διάστημα που διαρκούν οι εργασίες, μονόστηλα στον τύπο και σε ειδησεογραφικά σάιτ ανακοινώνουν τις αλλαγές στα δρομολόγια, τα μεγάφωνα των σταθμών ζητούν την κατανόηση του επιβατικού κοινού για τη μείωση των δρομολογίων και οι λεωφορειακές γραμμές υποκαθιστούν τη συγκοινωνία ανάμεσα στους σταθμούς που έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Κωστής Καρπόζηλος, Τα παιδιά του ελληνικού λαού σε νέες περιπέτειες

Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέφτεται.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου"
 

[Στους Δόκιμους Αστυφύλακες] απαγορεύεται
η εισαγωγή, κατοχή και ανάγνωση σε οποιοδήποτε
χώρο της Σχολής βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών.

"Βασική Διαταγή λειτουργίας Σχολής Αστυφυλάκων", 1996


«Να συγχαρούμε τα παιδιά του ελληνικού λαού (…) [που] σταθήκανε όρθιοι και προφυλάξανε τη λειτουργία της δημοκρατίας». Η Ντόρα Μπακογιάννη στην κοινοβουλευτική συζήτηση στις 30 Ιουνίου του 2011 συμπύκνωσε την ηγεμονική ρητορική γύρω από τη φύση και το ρόλο των σωμάτων ασφαλείας στην εποχή της κρίσης. Τα παιδιά του ελληνικού λαού, αυτοί που δεν είναι «Κολωνακιώτες» κατά τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη, είναι οι υπαγόμενοι στη διεύθυνση αστυνομικών επιχειρήσεων της Ελληνικής Αστυνομίας και ειδικότερα οι «άνδρες των ΜΑΤ», αυτοί που εφάρμοσαν το επιτελικό σχέδιο της διάλυσης των συγκεντρώσεων στο διήμερο 28 και 29 Ιουνίου. Οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις τις μέρες της γενικευμένης καταστολής είναι κατάφορτες από κοινοτοπίες για τη λαϊκή καταγωγή όσων στελεχώνουν τις εν λόγω μονάδες, τις αντίξοες συνθήκες εργασίας τους και την αχαριστία της πολιτείας. Η εξύμνηση της προσφοράς της Ελληνικής Αστυνομίας συνιστά άλλωστε μόνιμο μοτίβο της κοινοβουλευτικής πραγματικότητας.Ας μη λησμονούμε ότι η γιγάντωση του αστυνομικού σώματος και η ύπαρξη δεκάδων χιλιάδων συνταξιούχων σε παραγωγική ηλικία, καθιστά τον «έλληνα αστυνομικό» ένα ιδιαίτερα επίζηλο εκλογικό ακροατήριο. Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού το 2010, οι υπηρετούντες στα Σώματα Ασφαλείας ξεπερνούσαν τις 70.000, δηλαδή το 13% των μόνιμα εργαζομένων στον δημόσιο τομέα.

Αν κάτι ξεχωρίζει –εκτός από την έμπνευση του Ευάγγελου Βενιζέλου να χαρακτηρίσει την τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα «πολύ γκραμσιανή», με αποτέλεσμα ο εκπρόσωπος του ΛΑ.Ο.Σ. να ξεκαθαρίσει ότι το κόμμα του προτιμά τον Αριστοτέλη– είναι η γενική ταύτιση των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου γύρω από τους ακαθόριστους κινδύνους που απειλούν τη δημοκρατία. Προς το παρόν αυτοί που απειλούν το πολίτευμα δεν έχουν όνομα – στην καλύτερη περίπτωση περιγράφονται ως «μπαχαλάκηδες» ή «κάποιες ομάδες». Αντίθετα, οι υπερασπιστές της δημοκρατίας έχουν όνομα και πρόκειται ακριβώς για τις αστυνομικές δυνάμεις, μέσα από την ακόλουθη συλλογιστική: το κοινοβούλιο είναι ο ναός της δημοκρατίας, οι αστυνομικοί προστατεύουν το κοινοβούλιο, άρα και τη δημοκρατία. Η ανάδειξη της συνεισφοράς της αστυνομίας στην απρόσκοπτη λειτουργία του πολιτεύματος δεν αποτελεί πρωτοφανές στοιχείο της πολιτικής ζωής. Όταν ο εχθρός είχε όνομα ήταν «τα Σώματα Ασφαλείας [που] φράσσουν τον δρόμον εις την κομμουνιστικήν συνωμοσίαν, προστατεύοντα το θεμέλιον του Δημοκρατικού πολιτεύματος».[1]


Η επιστροφή σε σχήματα που η μεταπολιτευτική ευφορία είχε καταστήσει περιθωριακά, καθώς η αστυνομική καταστολή διασφάλιζε την «εφαρμογή των νόμων» και όχι τη «λειτουργία της δημοκρατίας», είναι μία ένδειξη των μετασχηματισμών του πολιτικού λόγου που επιφέρει η εποχή της ύφεσης. Ταυτόχρονα, αποτυπώνει τις μεταβολές στο ρόλο που θα κληθούν να επιτελέσουν τα σώματα ασφαλείας, ιδίως σε συνάρτηση με την προϊούσα στρατιωτικοποίησή τους και τον ανάλογο επιχειρησιακό τους προσανατολισμό. Τέλος, εκφράζει την προσπάθεια ιδεολογικής θωράκισης των ίδιων των σωμάτων ασφαλείας – γιατί το μπρεχτικό «ελάττωμα» απασχολεί ακόμα τους «στρατηγούς».

Η προσπάθεια διερεύνησης των ιδεολογικών μηχανισμών που λειτουργούν στο εσωτερικό των σωμάτων ασφαλείας προσκρούει σε μεγάλο βαθμό στον πολλαπλό κατακερματισμό τους, τη συνύπαρξη αντιφατικών τάσεων και τη λειτουργία ποικίλων μη χαρτογραφήσιμων μηχανισμών. Την τελευταία δεκαετία, οι διαδοχικές αναδιαρθρώσεις της Ελληνικής Αστυνομίας με την παράλληλη ίδρυση νέων εξειδικευμένων σωμάτων έχουν διευρύνει καθοριστικά το πεδίο δράσης της και την παρουσία της στον δημόσιο χώρο. Το σύμπαν των δεκάδων αρκτικόλεξων αποτυπώνει την επέκταση της επικράτειας της Ελληνικής Αστυνομίας – το νεοσύστατο σώμα της Οικονομικής Αστυνομίας αποτελεί ένα ενδεικτικό παράδειγμα της συμπληρωματικής παρουσίας της δίπλα σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφυτη με την επέκταση αυτή υπήρξε η εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας – είτε με την ανάληψη έργου όπως η φύλαξη των συνόρων (βλ. το σώμα των συνοριοφυλάκων) είτε με την ανανέωση του εξοπλισμού των σωμάτων που σχεδόν αποκλειστικά χρησιμοποιούνται στην καταστολή της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Μία έμμεση επιβεβαίωση προσφέρουν οι επισημάνσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων σε ένα πολυσέλιδο κείμενό της με τίτλο «Προτάσεις για τη μεταρρύθμιση της Ελληνικής Αστυνομίας» και συγγραφέα τον διδάκτορα του τμήματος Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργο Παπακωνσταντή. Το ζήτημα της στρατιωτικοποίησης εμφανίζεται ως ανασταλτικός παράγοντας στην κοινωνική νομιμοποίηση της αστυνομίας, καθώς «το πρόβλημα, […] έγκειται στην τάση που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια για τη “στρατιωτικού τύπου”  καθημερινή αστυνόμευση, η οποία έχει εδραιωθεί ως πεποίθηση που έχουν αναπτύξει αρκετά ανώτερα στελέχη της Αστυνομίας. Θεωρούν ότι η στρατιωτικού τύπου στολή, ο αντίστοιχος εξοπλισμός, τα διάφορα στρατιωτικά σήματα και σύμβολα, συμβάλλουν στην καλύτερη αστυνόμευση. Η τάση αυτή υιοθετείται εύκολα από τους νεαρούς αστυνομικούς οι οποίοι θεωρούν ότι η στρατιωτική και εν πολλοίς “εμπόλεμη” εμφάνιση, τους προσθέτει κύρος και εξουσία».[2]

Οι συγκρούσεις του Δεκέμβρη του 2008 σήμαναν την επιτάχυνση αυτών των τάσεων: έκτοτε πυκνώνει η ίδρυση νέων ομάδων όπως οι μηχανοκίνητες ομάδες Δύναμη Ελέγχου Ταχείας Αντίδρασης (Δ.ΕΛ.Τ.Α.) και Δίκυκλη Αστυνόμευση (ΔΙ.ΑΣ.), ενώ ταυτόχρονα ένα νέο επιχειρησιακό δόγμα προκρίνει την προληπτική μαζική χρήση ασφυξιογόνων και χημικών. Πρόκειται για επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, καθώς στον επιχειρησιακό σχεδιασμό συμμετέχει ο εκάστοτε αρμόδιος υπουργός – όπως άλλωστε επιβεβαιώθηκε με την απουσία του Χρήστου Παπουτσή από το κοινοβούλιο την ώρα των αστυνομικών επιθέσεων στις 29 Ιουνίου. Οι «καπελάκηδες» που δημιουργούσαν τον πρώτο φραγμό και οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης που λάμβαναν διαταγή για χρήση δακρυγόνων ως έσχατη λύση έχουν αντικατασταθεί από τις εφορμήσεις των μηχανοκίνητων ομάδων και την προσομοίωση των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης με την Ειδική Κατασταλτική Αντιτρομοκρατική Μονάδα.


Η ορατή αναβάθμιση του εξοπλισμού υπήρξε μία διαδικασία παράλληλη με την ποινική και πολιτική σκλήρυνση στην αντιμετώπιση της κοινωνικής ανυπακοής. Η επωδός του κατασταλτικού διημέρου υπήρξε αναμφίβολα η καλοκαιρινή ανακίνηση των σεναρίων για την παραγγελία και χρήση όπλων εκτόξευσης πλαστικών σφαιρών. Η ενδεχόμενη χρήση αυτών θα αποτελέσει σημαντική τομή στην πορεία στρατωτικοποίησης της αστυνομίας, καθώς προσδίδει στην κοινωνική σύγκρουση χαρακτηριστικά πολεμικής επιχείρησης σε αστικό περιβάλλον. Υπό αυτήν την οπτική, το ενδεχόμενο χρήσης του στρατού για την καταστολή της κοινωνικής διαμαρτυρίας απομακρύνεται, καθώς τα κατασταλτικά σώματα που έχουν δημιουργηθεί μπορούν να επιτελέσουν το ίδιο έργο με μικρότερο κοινωνικό κόστος και κυρίως παρακάμπτοντας τις ταλαντεύσεις που δημιουργεί η ύπαρξη ενός μη μισθοφορικού στρατεύματος. Με όλους τους κινδύνους που ενέχουν οι νοητικές αφαιρέσεις, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι ο σημερινός εξοπλισμός και η εκπαίδευση των δυνάμεων των Μ.Α.Τ., των Ε.Κ.Α.Μ., της Δ.ΕΛ.Τ.Α., της ΔΙ.ΑΣ. θα μπορούσε να διασφαλίσει την ανακατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973, ιδίως με τα μέσα άμυνας που επέλεξε εκείνη τη στιγμή το μαζικό κίνημα, δίχως να χρειαστεί η επέμβαση στρατιωτικών δυνάμεων.

Η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και η απόδοση σε αυτήν του ρόλου του εγγυητή της δημοκρατικής ομαλότητας καθίσταται πιο εμφανής αν αναλογιστούμε τις αντίστοιχες πραγματικότητες στον Ελληνικό Στρατό. Ο τελευταίος εμφανίζεται εξοβελισμένος από τη δημόσια πολιτική συζήτηση, παρά μόνο ως ένας μπαμπούλας (βλ. δηλώσεις Πάγκαλου), ενώ δύσκολα διακρίνει κανείς στοιχεία ιδεολογικής λειτουργίας στην καθημερινότητά του. Ο προσανατολισμός στον «εξωτερικό εχθρό», έργο που μετά το 1989 απέκτησε νέα χαρακτηριστικά, σήμανε την ταυτόχρονη υποχώρηση της ιδεολογικής του λειτουργίας, μέσα από θεσμικές αλλαγές, όπως η κατάργηση της «διαπαιδαγώγησης», η απαγόρευση των εκφράσεων αλυτρωτισμού και εθνικισμού, η υποχώρηση των διακρίσεων, η απάλειψη του αντικομμουνισμού, η κατοχύρωση ενός στρατιωτικού κανονισμού που αναγνωρίζει ατομικά δικαιώματα. Το τραύμα του 1967 φάνηκε να καθορίζει τον βηματισμό του στρατού σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, καθώς η αποπολιτικοποίησή του υπήρξε όρος της μεταπολιτευτικής σταθερότητας.

Είναι τέτοιος ο βαθμός της απουσίας του στρατού από την πραγματικότητα της κοινωνικής σύγκρουσης, που ένα δελτίο τύπου του Συνδέσμου Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (Σ.Υ.Σ.Μ.Ε.Δ) δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση – ακριβώς γιατί ο Σύνδεσμος έχει αποκλειστικά μέλη του εν ενεργεία στρατιωτικούς. Την 1η Ιουλίου 2011, ο Σύνδεσμος ενημέρωσε τον ελλη-νικό λαό ότι «οι έλληνες στρατιωτικοί για να διαλύσουν οποιαδήποτε νεφελώδη αμφιβολία έχει διασπαρθεί τον τελευταίο καιρό […] διαβεβαιώνουν ότι απέχουν από κάθε προσπάθεια εμπλοκής τους σε οποιουσδήποτε πιθανούς αντισυνταγματικούς σχεδιασμούς ή φήμες, καταδικάζουν ως απαράδεκτα, σε κάθε περίπτωση, περιστατικά τυφλής και δυσανάλογης έκτασης χρήσης βίας εναντίον συμπολιτών τους. Θεωρούν αδιανόητη οποιαδήποτε λογική δικαιολόγησης τύπου “παράπλευρων απωλειών” της άσκησης βίας στο βωμό οποιουδήποτε σκοπού. Έχοντας αφομοιώσει όλα τα ιστορικά διδάγματα της νεότερης ιστορίας, και με πλήρη επίγνωση του ρόλου τους, διαβεβαιώνουν τους συμπολίτες τους ότι αποτελούν τον ακλόνητο ύστατο υπερασπιστή της πατρίδας και ως εκ τούτου και του λαού, και πως αν και εφόσον χρειαστεί θα πράξουν συνειδητά το καθήκον τους, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους, στους οποίους έχουν ορκιστεί πίστη και αφοσίωση, δίπλα και μαζί με το λαό ενάντια σε όποιον θελήσει να τα πλήξει».

Η ανακοίνωση του ΣΥΣΜΕΔ συνέπεσε με τη νομική του κατοχύρωση ως αναγνωρισμένου σωματείου ύστερα από μία παρατεταμένη νομική περιπέτεια, κατά την οποία υπήρξαν ευθείες παρεμβάσεις, ενδεικτικές των λεπτών ισορροπιών γύρω από το ζήτημα της συλλογικής οργάνωσης στρατιωτικών. Η ίδρυση του ΣΥΣΜΕΔ αναμφίβολα δημιουργεί ρήγματα στην παγιωμένη αποπολιτικοποίηση του στρατεύματος, όσο και αν οι ιδρυτές του είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και διευκρινίζουν ότι δεν αποσκοπούν στη συνδικαλιστική οργάνωση, αλλά «στη δημιουργία ενός φορέα διαλόγου, έκφρασης και ενημέρωσης των μελών των ενόπλων δυνάμεων για θέματα επαγγελματικής εξέλιξης και σταδιοδρομίας». Άλλωστε, οι άνθρωποι που σήμερα δραστηριοποιούνται στον Σύνδεσμο πρωταγωνίστησαν σε μία ιδιαίτερη κινητοποίηση στους δρόμους της Αθήνας, όταν ακόμα εκκρεμούσε η θεσμική αναγνώριση ως σωματείου.

Eτσι, στις 3 Μαΐου του 2010, δύο μέρες πριν την πρώτη μεγάλη πανεργατική απεργία της εποχής της ύφεσης, εκατοντάδες ένστολοι συγκεντρώθηκαν στο Μοναστηράκι για έναν «περίπατο» – ένα τέχνασμα που διασφάλισε την οργάνωση μίας διαδήλωσης ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δίχως να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Πολλοί κουβαλούσαν τσάντες και σακούλες – σαν εκείνον τον διαδηλωτή του Μάριου Χάκκα που παθημένος από τα κυνηγητά κουβαλούσε μαζί του μια φραντζόλα για κάλυψη. Οι «ένστολοι περίπατοι» υπογραμμίζουν τη διαφορά με τα σώματα ασφαλείας, όπου ο συνδικαλισμός είναι κατοχυρωμένος –η ύπαρξη των δύο σωματείων στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και η συμμετοχή τους στα συνέδρια της ΑΔΕΔΥ θα μπορούσε να αποτελέσει ξεχωριστό θέμα ανάλυσης– και οι συντεχνιακές διαδηλώσεις των ποικίλων ομοσπονδιών του κλάδου συνηθισμένο φαινόμενο.

Το κατοχυρωμένο συνδικαλιστικό δικαίωμα των αστυνομικών υπαλλήλων ανατροφοδοτεί την παρουσία της αστυνομίας στον δημόσιο χώρο – από την εικόνα των ένστολων αστυνομικών διαδηλωτών έως τη συστηματική παρουσία των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων στην τηλεόραση. Ο θεσμικός λόγος που αρθρώνεται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του κλάδου συνήθως παραπέμπει στο μέσο όρο της ρητορικής των σωματείων του ευρύτερου δημόσιου τομέα: συντεχνιακά αιτήματα διαπλέκονται με τη ρητορική καταγγελία της δημοσιονομικής πολιτικής και κυρίως του μνημονίου που αφανίζει τον κλάδο «μας». Η επακριβής παρακολούθηση των συνδικαλιστικών κατακερματισμών, των παραταξιακών αντιπαραθέσεων και ακόμα περισσότερο των διαφορετικών άτυπων δικτύων που λειτουργούν στο εσωτερικό των ποικίλων αστυνομικών σωματείων είναι έργο που προϋποθέτει μέγιστη υπομονή και ταξινομικές αρετές. Αντίθετα, δεν χρειάζεται μεγάλη παρατηρητικότητα για να διακρίνει κανείς ότι πρόκειται για αφυδατωμένους, διεκδικητικούς στα όρια μίας «πολιτικής ορθότητας», μηχανισμούς.

Στον αντίποδα, ένας γαλαξίας ιστοσελίδων, ανεπίσημων χώρων έκφρασης των αστυνομικών υπερβαίνει τα όρια του καθωσπρεπισμού. Νεότεροι αστυνομικοί, συχνά αυτοί που υπηρετούν στις μονάδες κρούσης, πρωτοστατούν στην αναδιήγηση περιστατικών από την καθημερινότητα των συγκρούσεων, υιοθετούν λεκτικά σχήματα της άκρας δεξιάς («οι άπλυτοι»), ενώ ταυτόχρονα εμφανίζουν εαυτούς ως τους απόλυτους εγγυητές του Νόμου. Υπό την οπτική αυτή, η βία στη διαδήλωση καθαγιάζεται, καθώς πρόκειται για τη μοναδική στιγμή που ο Νόμος μπορεί να εφαρμοστεί. Ένα εικονογραφικό παράδειγμα είναι αρκετό: Οι περίπου 3.000 εγγεγραμμένοι σε μία ανεπίσημη σελίδα φίλων της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. στο Facebook έχουν την ευκαιρία να δουν τη φωτογραφία ενός πιστολιού με σιγαστήρα. Το πιστόλι εκπροσωπεί την αστυνομία, ενώ ο σιγαστήρας τη δικαιοσύνη –το σχετικό συνοδευτικό σημειώνει «η Αστυνομία προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της όσο καλύτερα γίνεται, συλλαμβάνοντας τους Παραβάτες του νόμου, όμως η Ελληνική Δικαιοσύνη έρχεται ως σιγαστήρας να “σβήσει” το έργο της Αστυνομίας, αφήνοντάς τους πάλι Ελεύθερους στους δρόμους να συνεχίσουν αυτό που έκαναν!!». Η εγνωσμένη παρουσία ακροδεξιών θυλάκων στις τάξεις της αστυνομίας δεν αφορά πλέον τα νοσταλγικά απομεινάρια της εποχής του νόμου και της τάξης. Τα «χουντογλέντια» της Θεσσαλονίκης έχουν αντικατασταθεί από μαχητικές τάσεις, που αντιμετωπίζουν τη σύγκρουση στο πεζοδρόμιο ως κομμάτι ενός πολέμου με ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Στο συνεχές αυτό, οι σχέσεις τμημάτων της αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή δεν προκύπτουν από αφηρημένες ιδεολογικές ταυτίσεις, αλλά από την αίσθηση της δράσης και της αντιμετώπισης ενός κοινού «εσωτερικού» εχθρού.

Θα ήταν αφελές να αποδώσει κανείς αποκλειστικά σε αυτές τις τάσεις τη βιαιότητα των κατασταλτικών μηχανισμών, όπως για παράδειγμα αυτή εκδηλώθηκε στις 28 και στις 29 Ιουνίου. Είναι το επίσημο επιχειρησιακό δόγμα αυτό που υπαγορεύει την αποφασιστική και προμελετημένη κλιμάκωση της σύγκρουσης, ενώ ταυτόχρονα η ιδεολογική θωράκιση των κατασταλτικών μονάδων εδράζεται στον θεσμικό λόγο της επιβολής του Νόμου, της υπεράσπισης της νομιμότητας, της προστασίας εν τέλει της δημοκρατίας. Οι έλληνες αστυνομικοί δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά τα μη προνομιούχα παιδιά του ελληνικού λαού που παρέχουν στην κοινωνία το προνόμιο της ασφάλειας. Η ασφάλεια αποτελεί δεσπόζουσα έννοια στο ιδεολογικό οπλοστάσιο των πολιτικών προϊσταμένων της αστυνομίας, όπως άλλωστε φάνηκε από τη μετονομασία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης σε υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Ανάλογα, το κύριο ερευνητικό κέντρο της Ελληνικής Αστυνομίας ονομάζεται Κέντρο Μελετών Ασφαλείας. Οι ερευνητικές του δραστηριότητες, η διακριτική συνεργασία του με πανεπιστημιακάιδρύματα και η παρουσία μελών Δ.Ε.Π. από τμήματα Πολιτικής Επιστήμης και όχι μόνο στο διοικητικό του συμβούλιο δεν θα μας απασχολήσουν προς το παρόν. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η διάχυση του λόγου περί ασφάλειας μέσα από θεσμικούς και μη δρόμους και η σύνδεση αυτού με το αίτημα της ασφάλειας του πολιτεύματος. Το μηνιαίο περιοδικό Ασφάλεια και Προστασία (υπότιτλος: «οδηγός για προσωπική και οικογενειακή προστασία») συνιστά το πρόσφατο εκδοτικό εγχείρημα του ομίλου Compupress Α.Ε. που φιλοδοξώντας να καλύψει την «ανάγκη πληροφόρησης του σημερινού έλληνα πολίτη», παρακολουθεί την παρουσία της αστυνομίας στην καθημερινότητα. Με επιμελημένη εμφάνιση, επαγγελματίες συνεργάτες και άφθονες διαφημίσεις το περιοδικό διαφοροποιείται από τα αφυδατωμένα θεσμικά περιοδικά, όπως η Αστυνομική Ανασκόπηση του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά και από τα φορτισμένα έντυπα του ευρύτερου πατριωτικού χώρου που απευθύνονται στους άνδρες των σωμάτων ασφαλείας. Το αστυνομικό ρεπορτάζ, η αποδελτίωση της εγκληματικότητας, η παρουσίαση όπλων, προϊόντων ασφαλείας και τεχνικών αυτοάμυνας συνιστά τη μία όψη της ύλη του. Η άλλη συνίσταται στο ρεπορτάζ, όπου οι κύριες θεματικές κινούνται γύρω από τη δράση της αστυνομίας και τις εξελίξεις στα «γκέτο» της Αθήνας εκεί «που μετά τη δύση του ηλίου οι δρόμοι αδειάζουν» εξαιτίας των «λαθρομεταναστών» και των «επικίνδυνων παράνομων» και οι κάτοικοι οργανώνονται σε «επιτροπές κατοίκων».


Στις σελίδες του Ασφάλεια και Προστασία οι συνεντεύξεις των εκπροσώπων της Ελληνικής Αστυνομίας αποσκοπούν στην παρουσίαση του έργου της και στην εμπέδωση του νέου τύπου σχέσεων αυτής με την κοινωνία. Η συστηματική εξύμνηση της αστυνομίας παραπέμπει στις παραδόσεις οργανώσεων όπως ο «Όμιλος Φίλων της Ελληνικής Αστυνομίας» –που πλέον έχει εκσυγχρονιστεί σε ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Φίλων της Αστυνομίας με έδρα την Αθήνα. «Συμπαραστάτης μας η κοινωνία» είναι ο τίτλος της συνέντευξης του Αθανάσιου Κοκκαλάκη, εκπρόσωπου τύπου της ΕΛ.ΑΣ., στο τρίτο τεύχος, ενώ το κύριο θέμα του δεύτερου παρουσιάζει την ομάδα ΔΙ.ΑΣ., τον «σύγχρονο “Ιερό Λόχο”». Το ζήτημα της κοινωνικής αποδοχής της αστυνομίας είναι κύριο μέλημα στη διάρθρωση των συνεντεύξεων, ιδίως σε αυτήν με τον επικεφαλής της ομάδας ΔΙ.ΑΣ., ταξίαρχο Γιώργο Σταύρακα. Στο όνομα αυτής άλλωστε υπογραμμίζεται η διαφορά με ένα –ακαθόριστο– παρελθόν, όταν η αστυνομία λειτουργούσε απωθητικά, με αποτέλεσμα ο συνταξιούχος «να κάνει μάθημα στα εγγόνια του και να τους λέει “αυτός ο αστυνομικός [του σήμερα] δεν είναι αυτός που γνώρισα εγώ δεκαετίες πριν”».

Η επισήμανση της διαφοράς του «σήμερα» με «δεκαετίες πριν» είναι ένα διαρκές μοτίβο, παρόν στις κοινοβουλευτικές αγορεύσεις που αναφέρονται στο θέμα της κοινωνικής ανυπακοής, στο λόγο των θεσμικών εκπροσώπων της Ελληνικής Αστυνομίας, στις δημοσιογραφικές παραινέσεις προς την ελληνική κοινωνία να υπερβεί την καχυποψία απέναντι στους κατεξοχήν εκπροσώπους της ελληνικής πολιτείας. Κάποτε οι πολίτες είχαν λόγο να δυσπιστούν και να αντιμετωπίζουν φοβικά την αστυνομία, σήμερα ο δημοκρατικός χαρακτήρας του πολιτεύματος καθιστά αυτές τις συμπεριφορές αναχρονιστικές, εφόσον η αστυνομία βρίσκεται στο πλευρό του πολίτη. Η θεσμική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, μία πρόνοια που αφορούσε τις δυσλειτουργίες της δημοκρατίας στο «χτες» και πλέον έχει καταστεί άνευ ουσίας, συνιστά προσφιλές και γνώριμο παράδειγμα για το πώς αρθρώνεται αυτή η συλλογιστική.

Παρά την προσπάθεια αντιδιαστολής του δημοκρατικού «σήμερα» με το «χτες», η διαπίστωση «σήμερον, κανένα κόμμα πολιτικόν δεν θέλει την Χωροφυλακήν δούλην των ισχυρών και διώκτιν των αδυνάτων» και η διαβεβαίωση ότι «εσείς οι αστυνομικοί με το αδελφόν σας Σώμα της Χωροφυλακής είσθε οι φρουροί της ειρήνης και της ασφαλείας του Κράτους» συνιστούν –με τους αναγκαίους εκσυγχρονισμούς– τα θεμέλια της νομιμοποιητικής ιδεολογίας για τη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών.[3] Η εποχή της κρίσης και η κοινωνική πόλωση που τη συνοδεύει είναι αυτή που θα καθορίσει το περιεχόμενο των κατασταλτικών πολιτικών, αλλά και τις νέες διαχωριστικές γραμμές, όταν οι ακαθόριστοι εχθροί της σταθερότητας του πολιτεύματος, της «ειρήνης και της ασφαλείας του Κράτους» θα αποκτήσουν όνομα.


1. Ε. Καλαντζής (υφυπουργός Εσωτερικών) στην κοινοβουλευτική συζήτηση 2.12.195 8, όπως παρατίθεται στο Οι φίλοι και οι εχθροί της Δημοκρατίας, αποκαλυπτικαί συζητήσεις εις την Βουλήν, Αθήνα, 1959 , σ. 5.

2. Γιώργος Παπακωνσταντής, Προτάσεις για τη μεταρρύθμιση της Ελληνικής Αστυνομίας, Π.Ο.ΑΣ.Υ., Μάρτιος, 2011, σ. 20.

3. Πανελλήνια Ένωσις Συνταξιούχων και Αποστράτων Οπλιτών Χωροφυλακής, Χωροφυλακή και Τ.Α.Ο.Χ. [Ταμείο Αλληλοβοήθειας Οπλιτών Χωροφυλακής], Αθήνα 1955 (;), σ. 13. Λόγος του Ιωάννη Μεταξά εις το Σώμα των αστυνομικών Αθηνών και Πειραιώς, 27.5.193 7, όπως παρατίθεται
στο Τέσσερα χρόνια διακυβερνήσεως Ιωάννου Μεταξά, τόμ. Δ’: Στρατός, Ναυτικόν, Αεροπορία, Τουρισμός-Ραδιοφωνία-Τύπος-Διαφώτισις, Ιδεολογικόν Περιεχόμενον Εθνικού Κράτους, Αθήνα 1940, σ. 244 .


περ. λεύγα, τ.3 (Σεπτέμβριος 2011), 20-25


Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Κοντραπούντο: Η χαμένη τιμή των Δημοσίων Υπαλλήλων


Η στήλη Κοντραπούντο φιλοξενεί παρεμβάσεις πάνω σε έναν προκαθορισμένο, αλλά όχι περιοριστικό,
προβληματισμό. Στο τεύχος αυτό θέσαμε το ζήτημα των Δημοσίων Υπαλλήλων και του Δημοσίου Τομέα αποσκοπώντας σε μία συζήτηση που θα υπερέβαινε τα χιλιοειπωμένα επιχειρήματα είτε της συλλήβδην καταδίκης είτε της σθεναρής υπεράσπισής του.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Γιώργος Καράμπελας, Μεσοπόλεμος χωρίς τέλος


Ας κάνουμε ένα διανοητικό πείραμα. Βρισκόμαστε στα τέλη του 1918, αρχές του 1919. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει μόλις τελειώσει, μόνο που… ποτέ δεν άρχισε. Ας πούμε δηλαδή ότι βρισκόμαστε σε μια Ευρώπη που ζει επακριβώς τις συνέπειες του Μεγάλου Πολέμου, χωρίς να έχει περάσει από την ίδια την πολεμική σύρραξη του 1914-1918. Ο Μεγάλος Πόλεμος δεν έλαβε ποτέ χώρα ως τέτοιος, αλλά έχει μολοντούτο απλώσει όλη τη ζοφερή σκιά του στην ήπειρο. Πώς και γιατί, μη ρωτάτε – ακόμα.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Λεύγα 03

Το 3ο τεύχος της λεύγας θα κυκλοφορήσει στις 12.9 και θα απομένουν μόλις 19.997 ακόμα υπό τη θάλασσα.

Update, 16.9: Είναι μακρύ το ταξίδι, και λίγες μέρες καθυστέρηση ελάχιστα μετράνε. Η τρίτη λεύγα κυκλοφορεί τελικώς τη Δευτέρα 19.9...

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ελένη Κυραμαργιού, Παραμένοντας Προστάτης του Πολίτη


Το φετινό καλοκαίρι οι ευθύνες και οι αρμοδιότητες του υπουργού Προστασίας του Πολίτη ήταν πολλές· χρειάστηκε 2.840 τεμάχια χημικών και εκατοντάδες αστυνομικούς για να προστατεύσει το Σύνταγμα, τη δημοκρατία ή καλύτερα την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να εξαγάγει τις υπηρεσίες του και να απαγορεύσει τον απόπλου του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ – Παραμένοντας Άνθρωποι, επεκτείνοντας τα χωρικά ύδατα του κράτους του Ισραήλ μέχρι το Κερατσίνι, και δεν δίστασε να μιλήσει χωρίς περιστροφές και μισόλογα στην ολομέλεια της Βουλής δηλώνοντας ότι στην Κερατέα «εφαρμόστηκαν οι κανόνες του αντάρτικου πόλης». Τρία πολύ διαφορετικά γεγονότα, με άλλη αφετηρία το καθένα, που όμως βρέθηκαν κάτω από τη σκέπη του ίδιου υπουργείου.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Μαίρη Καλδή, Μονόλογοι από τη Γάζα


Πώς βλέπουν οι νέοι τον κόσμο και το μέλλον σε εποχές βίας; Υπάρχει κανείς να τους ακούσει; Πόσο διαρκεί η ευαισθησία μας για ένα τραγικό γεγονός, όπως ο πόλεμος; Έχει νόημα η τέχνη σε έναν απάνθρωπο κόσμο; Σε αυτά τα ερωτήματα δόθηκε έμπρακτα μια απάντηση μέσα από το διεθνές πρόγραμμα Μονόλογοι από τη Γάζα, που ξεκίνησε από την Παλαιστίνη και πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα και σε άλλες τριάντα χώρες μέσα στο 2010-2011.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Βιβή Αντωνογιάννη, Χαμένες ψευδαισθήσεις: Ελεημοσύνη και αλληλεγγύη


Τον περασμένο Ιούλιο εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο το νομοσχέδιο για την Κοινωνική Οικονομία και Κοινωνική Επιχειρηματικότητα που προωθεί νέου τύπου οικονομικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες με σκοπό την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών (περιβάλλον, πολιτισμός, παραδοσιακά προϊόντα, φροντίδα ευπαθών ομάδων). Ο αριθμός των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (στο εξής ΜΚΟ) που προσφέρουν εθελοντικό έργο τόσο σε διεθνές όσο και σε τοπικό επίπεδο (βοήθεια προς αναπτυσσόμενες χώρες με προβλήματα υποσιτισμού και επιβίωσης, προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προστασία του περιβάλλοντος, της φώκιας, της χελώνας, της τέχνης, της ελιάς κ.λπ.) έχει αγγίξει τα τελευταία είκοσι χρόνια τον «συντηρητικό» αριθμό των 32.000, σύμφωνα με στοιχεία του 2003… και από τότε κανείς δεν θέλει να μετράει, δεν θέλει να θυμάται. Τελευταία, στον αντίποδα των ΜΚΟ και του κρατικοδίαιτου εθελοντισμού, διαμορφώνονται νέες μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης «από τα κάτω», σε τοπικό κυρίως επίπεδο (συλλογικές κουζίνες, χαριστικό/ανταλλακτικό παζάρι, τράπεζα χρόνου όπου μια υπηρεσία ή γνώση προσφέρεται σε αντάλλαγμα μιας άλλης). Στην Ελλάδα της κρίσης, και φυσικά πέρα και πριν από αυτήν, η ανάγκη για δομές ή απλές πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης επικαιροποιείται ξανά.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Ξένια Μαρίνου, Σκιές ιστορίας από το περιθώριο


Η Κραυγή του Λαού είναι ενδεχομένως η πιο καλοστημένη μίξη Ιστορίας και μυθοπλασίας που επιχειρήθηκε ποτέ σε graphic novel. Μια περιθωριοποιημένη μορφή τέχνης, το κόμικ, συναντά στο περιθώριο του Παρισιού τους αντιήρωες της Ιστορίας που και αυτή με τη σειρά της θα σταλεί στο περιθώριο, αμέσως μετά την κορυφαία στιγμή της. Ιστορικά γεγονότα και μυθοπλασία ξεκινούν σε πορεία παράλληλη, με την αστυνομία να παζαρεύει μέσα στη νύχτα τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος σε κάποια γέφυρα του Σηκουάνα, και τον αστυνόμο Μεπλισέ να προβλέπει εξεγέρσεις στα κόκκινα προάστια.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Άγης Πετάλας, Η ανθρωπιά του προοδευτικού αντικομμουνισμού


Τα Πορφυρά γέλια, το τελευταίο μυθιστόρημα του Μ. Φάις, είναι ένα μυθιστόρημα πολιτικό, και με τον τρόπο του, αφόρητα επικαιρικό: το πρόσφατο ρεύμα του ιστορικού αναθεωρητισμού βρήκε, με κάποια έστω καθυστέρηση, σε αυτό, το λογοτεχνικό του αντίστοιχο. Τούτη η καθυστέρηση είναι φυσιολογική: όλες οι συνάψεις μεταξύ διαφορετικών περιοχών του ανθρώπινου λόγου μαστίζονται από έναν τέτοιο ανακριβή συγχρονισμό. Κι ωστόσο, η καθυστέρηση αυτή δεν απέβη μοιραία για το έργο του Μ. Φάις: πλάι σε ένα ακόμη άρθρο των Μαραντζίδη και Καλύβα για την «κόκκινη βία» της αντίστασης και του εμφυλίου, σε κάποιο κυριακάτικο φύλλο, το μάτι του αναγνώστη μπορεί κάλλιστα να γλιστρήσει στη σελίδα της λογοτεχνικής κριτικής, χωρίς να αισθανθεί πως ο νους του πήδηξε γρήγορα από ένα θέμα σε ένα άλλο.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Αλέκος Λούντζης, Σάι-φάι. Στιγμιότυπο τρίτο: Αφωνία


Ταλάντωση είναι η παλινδρομική περιοδική μεταβολή οποιουδήποτε φυσικού μεγέθους γύρω από μία κεντρική τιμή. Η θέση του σώματος μεταβάλλεται αρμονικά γύρω από τη θέση ισορροπίας του. «Αργά ή γρήγορα, όταν ξεκίνησαν να γίνονται, τα πράγματα δεν κώλωσαν πουθενά». Το ίδιο αργά ή γρήγορα σταμάτησαν. Το σφιγμένο χέρι που ασκούσε πίεση λύγισε, τα δάχτυλα άνοιξαν, η ταλάντωση ολοκληρώθηκε. Το τεντωμένο έλασμα που άγγιξε τα όρια αντοχής των υλικών του κάποια στιγμή «αρμονικά» επανήλθε. Επανήλθε όμως σε θέση ισορροπίας;

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Γιώργος Καζαντζίδης, Ο ομπρελοκουβαλητής


Να ποια είναι η δουλειά μου μέσες άκρες: κάθε φορά που βρέχει με το τουλούμι και το νερό, καταλήγοντας από μικρά ρυάκια σε ασυγκράτητους χειμάρρους, πνίγει αδιακρίτως ό,τι βρίσκει μπροστά του –έντομα, φυτά, ζώα ή καμιά φορά ακόμη και απρόσεχτους ή αδιάφορους απλώς για τη ζωή τους ανθρώπους– ή τις ημέρες εκείνες που όσο και να προσπαθεί κανείς δεν μπορεί να διακρίνει το παραμικρό ίχνος από σύννεφο στον ουρανό, βλέποντας τα πάντα γύρω του να παραδίνονται αβοήθητα στην πυρά του ήλιου (με λίγα λόγια δηλαδή όλες τις μέρες του χρόνου, καθώς, πράγμα παράξενο, στον τόπο που ζω ή θα έχει ήλιο ή θα βρέχει, ποτέ στη ζωή μου για παράδειγμα δεν θυμάμαι να σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, να κοίταξα προς τα πάνω και να είδα, ικανοποιώντας έτσι έναν από τους κρυφούς μου πόθους, έναν συννεφιασμένο απλώς ουρανό), στέκομαι έξω από την κεντρική είσοδο ενός εκ των κτιρίων από τα οποία απαρτίζεται το Υπουργείο, περιμένοντας ανά πάσα στιγμή και χωρίς καμία σχετική προειδοποίηση, που σίγουρα θα διευκόλυνε κατά πολύ την δουλειά μου, να βγει κάποιος από τους αναρίθμητους ανώτερους υπαλλήλους, τους οποίους και έχω οριστεί να προστατεύω, εγώ και όλοι οι υπόλοιποι του σιναφιού μου, με την ομπρέλα μου, από την βροχή και τον ήλιο.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Βασίλης Κρίτσας, Σπορτ-Ματ: Αθλητισμός και ιστορικός υλισμός


Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της ζωής. «Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», όπως έλεγε η ιερόδουλη στα «Ναυάγια» της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αν το δούμε από αυτό το πρίσμα, η περίφημη φράση του Όσιμ, «η μπάλα είναι πόρνη», αποδίδει στη στρογγυλή θεά, εξ αντανακλάσεως ίσως, την ιδιότητα που συνηθίζουμε να αποδίδουμε στην ίδια τη ζωή. Την οποία όμως συνεχίζουμε να αγαπάμε, κατά το γηπεδικό «όσο μας πληγώνεις, τόσο μας πωρώνεις».

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Λεύγα 02



19.998 λεύγες υπό τη θάλασσα και ακόμα ακούγονται οι μουσικές από τα πανεργατικά συλλαλητήρια· οι ήχοι και τα συνθήματα των διαδηλώσεων της πολιτείας του Ουισκόνσιν μπερδεύονται με τις διαφημίσεις του μετρό του Λονδίνου ενώ από το διπλανό βαγόνι ξεπηδούν γοργά τα κλειστά επαγγέλματα που μόλις απελευθερώθηκαν αδιαφορώντας για τους δικηγόρους που πιθανόν ακόμη αντιδρούν. Το αγγλοσαξονικό πεπρωμένο δεν μοιάζει γλυκό είτε ως φαντασία είτε ως πραγματικότητα. Στους διαδρόμους των παραστάσεων της θεατρικής Αθήνας συναντήθηκαν οι απόφοιτοι των κέντρων επαγγελματικής κατάρτισης και επιμόρφωσης να συζητούν για το αν η πυρηνική καταστροφή του Τσέρνομπιλ ή της Φουκοσίμα ήταν η χειρότερη και να ρητορεύουν υπέρ της απαισιοδοξίας. Η νέα εποχή δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας όπως και τα «νέα μέσα» των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, όλα αυτά όμως δεν χωράν στα μικροαστικά όνειρα όπου η απειλή της δικτατορίας δεν υφίσταται και η κρίση της ΓΣΕΕ δεν συνιστά κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Από κοντά κόμιξ, διάβολοι που κηρύττουν την εγκράτεια, ηγεμόνες και τρελοί σε παράλληλους μονολόγους.

Η λεύγα διανύει αποστάσεις κάθε δίμηνο

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Λεύγα 02: Περιεχόμενα

Κώστας Σπαθαράκης, Τι παίζουν τα μεγάφωνα

πρώτες ύλες
Γιώργος Καράμπελας, Τα κλειστά επαγγέλματα ανοίγουν: Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα
Στέφανος Βαμιεδάκης, Οικονομική κρίση και ΓΣΕΕ
Χρήστος Τσάκας, Εικόνες από το αγγλοσαξονικό παρόν μας...
Νίκος Τσιβίκης, Τσερνόμπιλ-Φουκουσίμα: 1-4
Κώστας Σπαθαράκης, Η πεντηκοντάδραχμος επίδειξις

κοντραπούντο
Πανεργατικά συλλαλητήρια: Και τώρα τι;

αναλώσιμα
Θοδωρής Δρίτσας, Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως ακινησία
Ματθαίος Τσιμιτάκης, Συλλογικές αφηγήσεις, Νέα Μέσα και επαναστάσεις
Κωστής Καρπόζηλος, Υπάρχει κίνδυνος να γίνει δικτατορία; Προφανώς και όχι
------------, Σκέψεις και προτάσεις για την κατοχύρωση της αυτονομίας των μισθωτών δικηγόρων
Βιβή Αντωνογιάννη, Υπόγεια διαφήμιση
Κώστας Περούλης, Πολιτικό θέατρο και ιδεολογία
Γιάννης Βογιατζής, Υπεράσπιση της απαισιοδοξίας

σκραπ
Αλέκος Λούντζης, Σάι-φάι. Στιγμιότυπο δεύτερο: κάτοικοι εξωτερικού
------------, Το όνειρο του μικροαστού
Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Οι Αδελαΐδες
Γιώργος Μανουσέλης: κόμιξ

συνεργάτες
Φωτογραφίες: Hossam el-Hamalawi, Αχιλλέας Βογιατζής
Σχέδιο Εξωφύλλου: Σοφία Παπακώστα