Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Βιβή Αντωνογιάννη, Χαμένες ψευδαισθήσεις: Ελεημοσύνη και αλληλεγγύη


Τον περασμένο Ιούλιο εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο το νομοσχέδιο για την Κοινωνική Οικονομία και Κοινωνική Επιχειρηματικότητα που προωθεί νέου τύπου οικονομικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες με σκοπό την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών (περιβάλλον, πολιτισμός, παραδοσιακά προϊόντα, φροντίδα ευπαθών ομάδων). Ο αριθμός των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (στο εξής ΜΚΟ) που προσφέρουν εθελοντικό έργο τόσο σε διεθνές όσο και σε τοπικό επίπεδο (βοήθεια προς αναπτυσσόμενες χώρες με προβλήματα υποσιτισμού και επιβίωσης, προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προστασία του περιβάλλοντος, της φώκιας, της χελώνας, της τέχνης, της ελιάς κ.λπ.) έχει αγγίξει τα τελευταία είκοσι χρόνια τον «συντηρητικό» αριθμό των 32.000, σύμφωνα με στοιχεία του 2003… και από τότε κανείς δεν θέλει να μετράει, δεν θέλει να θυμάται. Τελευταία, στον αντίποδα των ΜΚΟ και του κρατικοδίαιτου εθελοντισμού, διαμορφώνονται νέες μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης «από τα κάτω», σε τοπικό κυρίως επίπεδο (συλλογικές κουζίνες, χαριστικό/ανταλλακτικό παζάρι, τράπεζα χρόνου όπου μια υπηρεσία ή γνώση προσφέρεται σε αντάλλαγμα μιας άλλης). Στην Ελλάδα της κρίσης, και φυσικά πέρα και πριν από αυτήν, η ανάγκη για δομές ή απλές πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης επικαιροποιείται ξανά.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου