Ο καθαγιασμός των ιδεών μας στις κολυμπήθρες του νου απέχει σημαντικά από την πραγμάτωσή τους επί των χαρακωμάτων που στήνει η πραγματική Ιστορία. Το χάσμα που ορισμένοι υποπτευόμαστε ότι απαλείφουμε, πότε κάνοντας χρήση των αδρών γραμμών της θεωρίας και πότε των πραγματικών περιστατικών του ευρύτερου παρόντος, αποτελεί ψευδαίσθηση ή –αν θέλετε– ένα λογικό άλμα στο κενό. Αυτό κάθε άλλο βέβαια παρά ψεγάδι του χώρου των Ιδεών αποτελεί, αφού η ορθολογικότητα, που οι θεωρίες του καπιταλισμού (δεξιές και αριστερές) πρεσβεύουν ότι διέπει το ίδιο το κοινωνικο-οικονομικό πλέγμα των ανθρωπίνων σχέσεων, αποτελεί παράλληλα το όχημα νομιμοποίησης ή απονομιμοποίησής του. Η κατάρριψη του καπιταλισμού, δηλαδή η υπέρβαση μιας ολόκληρης εποχής υπό εξέλιξη, που σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τη διαρκή θέσμιση και ισχυροποίηση των αγοραίων αξιών, έχει παραμείνει μια έλλογη, απραγματοποίητη διεργασία. Από την άλλη μεριά, ο Καπιταλισμός υφίσταται στην πράξη και, ως τέτοιος, παράγει και την απαραίτητα έλλογη υποστηρικτική θεωρία. Κατά συνέπεια, το βάρος που είναι αναγκασμένοι να σηκώσουν στις πλάτες τους όλοι όσοι εναντιώνονται στις φρικτές και εκμεταλλευτικές του όψεις, είναι ισοδύναμο με την αντιστροφή της έως τώρα μακρόχρονης ιστορικής αιτιότητας –μια διαπίστωση που ανάγεται σε μια τόσο παλιά κουβέντα, όσο και οι πέτρες που πατούσε ο Αριστοτέλης.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου